มีนักแสดงชายหน้าใหม่ซึ่งชอบถ่ายภาพผมเลยเดินเข้าไปถามว่าถ่ายอย่างไรให้ภาพออกมาสวย เขาตอบว่าผมใช้กล่องไฟถ่ายภาพ ภาพที่เห็นเลยออกมาดี

ออกอยู่ก่อนไปโอลิมปิคด้วยซํ้า ร้ายก็รัก มีนักแสดงชายหน้าใหม่ซึ่งชื่อ สุรินทร์ เจริญปุระ
กับนักแสดงอีกคนที่ผมตั้งชื่อว่า อรพรรณ เบญจรงค์เฉพาะสุรินทร์นั้นครูมอบหมายให้ผมตั้งชื่อด้วย
ก็เลยมีชื่อ รุจนัรณภพ เกิดขึ้นมาตราบเท่าทุกวันนี้คนเรานั้นจะว่าไปแล้วน้อยนักที่จะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวตนของเรา เฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องที่มาจากบุคคลอื่นผมจำไม่ได้ว่าเป็นปีไหนแต่เป็นปีที่มีเหตุการณ์กระทบกระทั่งกันระหว่างคนเป็นบรรณาธิการกับผู้เป็นนายทุนช่วงนั้นผมได้รับการติดต่อจากคุณทวีปวรดิลก ว่าอยากพบ ขอให้ไปพบที่ตรงสี่แยกผ่านฟ้าด้านถนนที่จะไปบางลำพูใกล้ๆ กับหัวมุม ที่นั่น
คุณทวีปทำหน้าที่ควบคุมกองบรรณาธิการเสียงอ่างทอง กล่องไฟสตูดิโอ ที่คุณสนองมงคล หอบเอา หัวหนังสือพิมพ์ออกมาจากคุณกำพล วัชรพล มาเช่าโรงพิมพ์ ซึ่งต้องบอกว่าโลกมันกลมจริงๆ คือคุณทินกร บำรุงรัฐ กับภรรยาคือคุณเวียนนี ทั้งคู่ก็คือเดลิเมล์นั่นเองเป็นผู้บรหารโรงพิมพ์คุณทวีปเล่าเหตุการณ์เพียงย่นย่อให้ฟังสรุปลงตรงที่ว่าขอให้ผมมานั่งตั้งแต่บ่ายไปจนกระทั้งเสร็จหน้าหนึ่งซึ่งก็คือมาเป็นหัวหน้าข่าวหน้าหนึ่งนั่นเองผมเห็นว่าพอมีเวลาเพราะละครเรื่องนั้นเดือนละเรื่องอาจจะรับจ้างคณะอื่นบ้างก็ไม่เกินสองเรื่องถือว่าไม่น่าเป็นปัญหา ผมก็เลยรอพบหน้านักข่าวซึ่งจะว่าไปแล้วล้วนคุ้นๆหน้ากันทั้งนั้น โดย กล่องไฟถ่ายภาพ คุณทวีปบอกว่าแบกภาระมาหลายวันแล้วและเห็นว่าน่าต้องหาคนมาแทนทวีป วรดิลกสำหรับบรรณาธิการคือคุณสนองนั้นหน้าที่สำคัญยิ่งก็คือวิ่งหาเงินมาเป็นค่ากระดาษกับค่าโรงพิมพ์แค่นี้ก็ต้องเรียกว่าแทบตายแล้วสำหรับยุคนั้นแต่ช่วงเวลาที่ผมได้ร่วมงานกับคุณทวีปไม่เนิ่นนานนัก ผมก็เป็นฝ่ายต้อง ขอตัวเพราะเกิดมีงานซ้อนเข้ามาและเป็นงานที่มาจาก ครูเนรมิต ซึ่งผมไม่ปฏิเสธอยู่แล้วจึงกลายเป็นว่าเมื่อเสร็จจากนครไทยกับแม่ศรีเรือนแล้วถ้าไม่เลี้ยวเข้าโรงถ่ายสุริยะก็จะเลยไปเสนอหน้าอยู่ที่ช่องที่ละครชุดนักสืบยังดำเนินอยู่คุณปรีชาจะยุ่งกับสปอนเซอร์ ผมจะยุ่งกับพล็อตเรื่องและบทละครท่านผู้อ่านจะเห็นว่าถึงจะหันเหมาทางละครโทรทัศน์ผม กล่องไฟถ่ายรูป ก็ยังอิงอาชญากรรมอยู่นั้นเองเพราะละครสืบสวนมักจะเริ่มด้วยฆาตกรรมหรือไม่อีกทีก็เป็นคดีเกี่ยวกับของมีค่าหายไปและตำรวจไม่สามารถคลี่คลายได้จึงตกถึงมือ นักสืบ ของผมต่อความนิยมของผู้ชมที่มีต่อละครชุดสืบสวนนี้ก็เนื่องมาแต่ผู้ชมเดา ผู้ร้าย มักจะผิดไปจากตอนจบของเรื่องคนที่เดาถูกก็คงมีหรอกนะครับแต่เสียงที่สะท้อนกลับมาพากันสงสัยถึงการซ่อนปม ของเรื่องเอาไว้ได้อย่างชวนให้ติดตามทีเดียวจะเห็นว่าผมทำงานเกี่ยวกับข่าวอาชญากรรมนิตยสารผู้หญิง แล้วก็ละครกับภาพยนตร์ ไม่แต่เท่านั้นละครวิทยุก็เดินเข้ามาหาอีกทั้งๆที่ไม่เคยเขียนมาก่อนแต่สปอนเซอร์ต้องการเอางานของผมจะเห็นว่ามีบางอย่างที่สอดคล้องกันเข้ามาอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งๆที่เวลาทำงานแทบจะไม่มีอยู่แล้วละครวิทยุนั้นมาจากเพื่อนคุณปรีชาซึ่ง กล่องไฟฉากขาว คุมงบประมาณโฆษณาทางด้านนี้อยู่ ซึ่งต้องเรียกว่าเคี่ยวเข็ญจะเอาให้ได้ผมเองก็กํ้ากึ่งในงานที่ไม่เคยทำมาก่อน ผมนั่งพิมพ์ เรื่องย่อที่โต๊ะคุณปรีชา มีความยาวเกือบสองหน้ากระดาษ เอ ๔แล้วก็ส่งให้ไปพร้อมกับบอกว่า ไปตั้งชื่อเรื่องเอาเองอีกสองวันต่อมาคุณปรีชาก็บอกผมว่าเรื่องย่อผ่านแล้ว เขาอยากได้บทไปดูก่อนโดยจะทำแบบฟอร์มในการสอดแทรกโฆษณาโดยทางเราจะต้องช่วยกันเลือกดนตรีที่จะใช้เปิดละครเป็นประจำ ผมหาเวลาเขียนบทให้ไปสามตอนก่อน อีกสองวันเรียกผมไปคุยด้วยชี้ให้เห็นว่ามีอะไรต้องแก้ไขผมรับกลับมาแก้ใหม่แล้วส่งกลับไปก็ได้รับคำตอบกลับมาว่าให้เขียนต่อได้เลย โดยความยาคือ ๖๕ ตอนจบทีนี้ก็มาถึงการวางผู้แสดงทางวิทยุผู้เป็นนางเอกก็คือคุณดาเรศศาตะจันทร์ ซึ่งโด่งดังทางทีวีพร้อมด้วยชาวทีวีอีกหลายคน สำหรับผู้จะเล่นเป็นพระเอก ผมคิดเอาว่าไหนๆ ก็ไหนๆน่าจะให้ รุจน์ รณภพแสดงการอดเสียงจะทำคราวละ ๕ตอนสำหรับการออกอากาศทางวิทยุท.ท.ท. จันทร์ถึงศุกร์ผมจะไม่เอารายละเอียดมาเล่าแต่จะบอกว่า อัดเสียง รุจน์ไปได้สองตอนก็ต้องตัดสินใจไปขอคุณสมชาย กล่องไฟถ่ายภาพสินค้า